نظام سلامت هانیه را نمی بیند (سخن سردبیر شماره 37)

هانیه دختربچه ای است 12 ساله؛ شیرین و دوست داشتنی مثل اغلب دختربچه هایی که در این سن هستند؛ از ده سالگی دچار یک بیماری ژنتیکی شده که باعث شده تعادل خود را در حین راه رفتن از دست بدهد؛ مشکلات حرکتی او طبیعتا زندگی‌اش ، آینده‌اش، وضعیت درمان‌اش و همه‌ی حاشیه‌های دیگر را برای خود و والدینش در هاله‌ای از ابهام قرار داده است. اینها همه یک طرف؛ رنج بیمارداری پدر و مادرش یک طرف؛ هانیه باید هر روز برود کاردرمانی تا  لااقل عضلات حرکتی‌اش را از دست ندهد. هزینه‌ی هر جلسه کاردرمانی او ده‌ها هزار تومان است که مشمول بیمه هم نیست

. هانیه بیمار است و مقام معظم رهبری فرمودند ما می‌خواهیم اگر کسی در یک خانواده مریض شد غیر از رنج بیماری رنج دیگری نداشته باشد و نظام سلامت هم شاید برای همین آمده است. اما پدر و مادر هانیه رنج بیمارداری را تا اعماق زندگی شان حس می‌کنند و بیماری او در هیچ کجای نظام سلامت تعریف نشده. چون بیمارستان‌های ایلام کاردرمانی ندارند و تنها مرکز کاردرمانی زیر نظر بهزیستی آنقدر شلوغ است که دوهفته یک بار هم نوبت به هانیه نمی‌رسد و روزهای دیگر باید برود مطب. اگر هانیه بیماری دیگری داشت این دردسرها را نداشت. اما هانیه گناه نکرده که بیماری ژنتیکی دارد تقصیر هانیه نیست که بیمارستان‌های ایلام کاردرمانی ندارند هانیه هم بیمار است مثل همه‌ی بیماران دیگری که این روزها می‌روند بیمارستان و هزینه‌هایشان را دولت تقبل می‌کند. تصور می‌کنم روزی که جناب دکتر روحانی تصمیم گرفتند منابع حاصله از محل هدفمندی یارانه‌ها را به بخش سلامت اختصاص دهند سلامت همه‌‌ی مردم مدنظرشان بوده و هانیه هم جزو همین مردم است.

وزیر بهداشت هم که نظام سلامت را کلید زده‌اند حتما سلامت همه‌ی مردم مدنظرشان بوده از جمله هانیه

بیمارستان هم که پست کاردرمانی‌اش خالی است و این هم گناه هانیه نیست

پدرهانیه دست به دامن بانک‌ها شده است شاید بتواند وام قرض‌الحسنه‌ای بگیرد و من هم اگر ننویسم شما خودتان می‌توانید حدس بزنید که پاسخ بانک جز "نه" چیز دیگری نیست.

هانیه دستش از دامن رییس جمهور و وزیر و رییس دانشگاه حتی کوتاه است .

نظام سلامت هانیه را نمی‌بیند.