پایانی بر 180 روز تبعید سردبیر نشریه ایمن

180 روز تبعید روح اله میرزایی سردبیر نشریه ایمن - تنها نشریه مستقل بهداشتی و درمانی استان ایلام - توسط یکی از مدیران دانشگاه علوم پزشکی با حکم سازمان بازرسی استان لغو و نامبرده به محل پست ثابت سازمانی خود رجوع نمود

اولین سوالی که به ذهن می رسد این است که هزینه ی شش ماه لجبازی یک مدیر را که منجر به اتلاف سرمایه های انسانی می شود چه کسی پرداخت میکند؟

چرا یک مدیر باید کاری کند که چند ماه بعد به حکم سازمانی نظارتی منجر به برگشت از تصمیم خود شود؟

مکن کاری که برپا سنگت آیو / جهان با این فراخی تنگت آیو

چو فردا نامه خوانان نامه خونند / تو بینی نامه خود ننگت آیو

اهمیت جان و زندگی شهروند ایلامی

خبر تلخ شهریورماه،درگذشت کودک شش ساله ای بود که در بیمارستان امام خمینی (ره) ایلام که بر حسب شنیده ها از تیم پزشکی و پرستاری و بستگان متوفی بر اثر احتمال خطای پزشکی جان خود را از دست داد. موضوع آن قدر تلخ است که قلم از نوشتن حواشی آن سر،بازمیزند. کسرا که برای جراحی بسیار معمولی و پیش پا افتاده ی لوزه به بیمارستان مراجعه نموده بود پس از انجام موفقیت آمیز جراحی و در مرحله بازگشت از بیهوشی (ریکاوری) بر اثراحتمال خطای پزشک بیهوشی و قطع زودهنگام اکسیژن درگذشت. ساده انگاری است اگر این اتفاق را یک خطای ساده و اتفاقی بدانیم و به ریشه یابی وقوع چنین اتفاقی نپردازیم.

اولا میلیاردها میلیارد هزینه که در طول سالیان در اجرای برنامه هایی از قبیل حاکمیت بالینی، اعتباربخشی، استانداردسازی، ایزو، مدیریت کیفیت و ... که این همه برنامه با پرداخت هزینه های هنگفت از جیب مردم و هم اکنون از محل یارانه ها که سرمایه مردم می باشد انجام میشود آیا جز پرکردن چند فرم و ارائه عملکرد در جلسات اداری و ثبت در زونکنهای مربوطه قرار نیست تاثیری هم در جلوگیری از چنین خطاهایی ولو بسیار اندک داشته باشد؟ مگر نه اینکه میلیونها نفرساعت وقت و انرژی هزینه شده برای پیاده سازی این برنامه ها برای همین بوده که چنین اتفاقاتی رخ ندهد؟ کجاست کسی یا کسانی که به چگونگی اجرای این برنامه ها پاسخ دهند؟ هم اکنون اقربا و خانواده و مردم نگران ایلام ساعتها و روزهاست که منتظر پاسخ علمی و اجرایی چنین حادثه ای هستند اما تا کنون متاسفانه هیچ دلیل قانع کننده ای از طرف هیچ فرد یا مسوول یا ارگانی ارائه نشده است

 

ثانیا قرار است چه برخوردی با متخلفین و مقصرین صورت پذیرد؟ باز هم شنیده ها حاکی است که  اهمال کاری احتمالی تیم پزشکی را به پای بیمار و یا خانواده آن گذاشته شود  و کم کم قرار است مقصر نهایی بیمار یا بستگان بیمار اعلام شوند؟ آیا قرار است با گذشت زمان و افتادن آب از آسیاب دوباره در بر همان پاشنه بچرخد؟ مردم نگران ایلام از تکرار چنین حوادثی که اولین بار نبوده همچنان آشفته بوده و ای بسا این نگرانی خود باعث هزینه های گزاف برای خانوارهای ایلامی و مراجعه نکردن به بیمارستان های ایلام شده و مجبور به مراجعه به استان های همجوار و یا حتی دور شده اند

 

ثالثا در همه ی جهان اگر چنین اتفاقی بیفتد که به ندرت میافتد منجر به تغییرات بزرگ و حتی تغییر وزیر میشود ؛ علاوه بر برخورد با مقصرین، تغییرات و روشهایی جهت جلوگیری از بروز مجدد چنین خطاهایی اجرا خواهد شد. آیا در ایلام هم چنین خواهد بود یا این سیاره بر مدار دیگری میچرخد؟

 

رابعا ً  آیا کسی هست که وقت و  انرژی خود را مصروف این مسایل بکند یا مسوولین ایلامی علاوه بر برخورد نکردن شفاف ، مصالح صنفی را در نظر گرفته و از برخورد آشکار و قاطع خودداری میکنند؟ این مساله دیگر مثل مساله ی زیرمیزی نیست که با پول و سرمایه مردم بازی  شود بلکه این جان  است و مردم هیچ وقت از این خطاها نمیگذرند . زیرمیزی پدیده ای بود که بعضی پزشکان متخصص به وجود آورده بودند و مسوولین نیز با این امر کنار آمده بودند چون بعضی از آنها خود از زیرمیزی بگیران بودند و همین امر باعث برخورد صنفی شده بود و متاسفانه جا افتاد و هرکاری که در خصوص براندازی آن انجام شد با چالش مواجه گردید اکنون پرداخت حق الزحمه های گزاف در اجرای نظام سلامت به این متخصصین آنها را قانع نکرده است و نظام سلامت را به انحراف  کشانده اند

شنیدیم که مرگ مشکوک یک ایرانی در فیلیپین باعث شده کارشناسانی از تهران به مانیل بروند. به اطلاع وزیرمحترم واستاندارمحترم میرساند که ایلام به مراتب از مانیل به تهران نزدیکتر است!

این سوالی است که شهروندان ایلامی از وزیر محترم بهداشت و مسوولین اجرایی امر دارند که آیا ارزش جان فرزندان  ایلامی چقدر است؟

البته در پدیده های اجتماعی دیگر مانند ریزگزدها ، زلزله مورموری و .... مسوولین ارشد کشوری نشان دادند که ارزش زندگی و جان ایلامی ها با زندگی و جان دیگر هموطنان استان های برخوردار بسیار متفاوت است.

به امید روزی که همه شهروندان ایلامی خود را با دیگر شهروندان شهرهای برخوردار کشور از هر نظر در یک سطح ببینند و از مهاجرت های فراوان مردم بکاهند

 

 

نگاهی به برنامه جشن خیریه برای کودکان سرطانی

به اندازه ی کافی زمان گذشته است که با آرامش نگاهی بیاندازیم به برنامه جشن خیریه برای کودکان سرطانی

از این جهت با فاصله این مطلب را انتشار می دهیم که خدایی نکرده با انتشار متنی این چنین مانعی بر راه کارهای خیریه صورت نپذیرفته باشد.

اما اکنون می توان با آرامش و از فاصله ی معقول چنین برنامه هایی را آسیب شناسی کرد.

اولا ً تردیدی نیست که انجام کارهای خداپسندانه و خیریه همیشه مطلوب است و در اصل موضوع هیچ شبهه ای نیست.

دوم اینکه تردیدی نیست که برای برگزاری چنین برنامه ای چه زحمت ها که کشیده نشده است.

فلذا با علم به اینکه اصل موضوع برگزاری جشن های گلریزان مورد تایید بوده و زحمات مجریان قابل تقدیر اما سوال های زیر نیز به ذهن می رسد:

سوال اول : اگر ایجاد و راه اندازی بخشی به نام بخش درمان سرطان نوزادان از وظایف و تکالیف دولت است چه نیازی به برگزاری گلریزان برای چنین کاری است؟

معمولا ً جشن های گلریزان برای کارهایی از قبیل بازپرداخت بدهی زندانیان مالی، تامین جهیزیه برای نوعروسان تنگدست و ... برگزار می شود که انجام هیچکدام از این موارد از وظایف دولت نیست. اما برگزاری چنین جشنی و کمک گرفتن از مردم برای انجام پروژه ای که تکلیف دولت است اندکی شبهه ناک است.

 

سوال دوم : معمولا ً در انجام امور خیریه از مردم و دولت مبالغی جمع آوری شده و به نیازمندان تحویل داده می شود . واضح و مبرهن است که افراد کمک کننده افراد خیر و عموما ً متمول و همچنین دولت بوده و افراد کمک گیرنده نیازمندان هستند. اما گویا در این برنامه جای افراد با هم عوض شده است و کمک هایی از جیب مردم عموما ً از قشر متوسط جمع‌آوری و به کیسه بزرگ دولت ریخته می شود!

 

سوال سوم : از آنجایی که مجموع مبالغ جمع آوری شده کمتر از 4 میلیون تومان بوده در حالیکه هزینه های انجام شده با یک حساب سرانگشتی چندین برابر این مبلغ بوده است کل ماجرا زیر سوال می رود و حکایتی را به اذهان بومی منطقه ایلام یادآوری می کند که بازنشر آن رسانه ای نبوده و کلیت آن اشاره به شغلی دارد که در آمد آن از هزینه ی آن کمتر است!

 

سوال چهارم اینجاست که همانطور که کارشناس برنامه نیز در حین برنامه عنوان کردند با توجه به اجرای برنامه تحول نظام سلامت هم اکنون 90 درصد هزینه ی بیماران سرطانی توسط دولت پرداخت می شود از 10 در صد باقیمانده نیز 7 درصد آن توسط معاونت غذا و دارو و سه درصد باقیمانده نیز توسط بیمه پرداخت می شود. یعنی اگرچه بیمار سرطانی بیماری است که نیازمند حمایت است اما در بخش تامین مالی هزینه های درمان چنین نیازی احساس نمی شود.